சகோரபக்ஷி மண்ணை வந்து மிதிப்பதில்லை. மண்ணில் படிந்த எதையும் உணவாக ஏற்பதில்லை. சந்திர வெளிச்சம் ஒன்றே அதற்கு உணவு. மதி மறைந்திருக்கும் போது அது உணவற்றிருக்கும். நல்ல சாதகன் கடவுளிடத்திருந்து வரும் பேரானந்தத்தைப் புசிக்கிறான். அது வராதவேளைகளில் அற்ப உலக இன்பத்தைக் கண்ணெடுத்தும் பார்ப்பதில்லை. நெடுநாள் காத்திருந்தும் கடவுளிடத்திருந்தும் வரும் பேரானந்தத்தையே தனக்குச் சொந்தமாக்குகிறான்.

---